Γράφει η Αρετή Βελή Φιλόλογος,
Οι ημέρες που διανύουμε, αναμφίβολα, εγείρουν συνειδήσεις, γεννούν ερωτηματικά, προκαλούν φόβο αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για εποικοδομητική αυτοκριτική, αυτογνωσία και ομόνοια. Πιο επίκαιρος από ποτέ ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης στο ποίημα του «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» αναφέρει «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου θα συνεχίζεις τον δρόμο σου πάνω στη γη. Κι’ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Η «φυλακή», λοιπόν, του Λειβαδίτη, η δική μας φυλακή, αυτή μάλλον που αισθανόμαστε «φυλακή» κάθε άλλο παρά ποτέ θα μας δυναμώσει ψυχικά. Αυτή η ενότητα, μια ενότητα που είχαμε ανάγκη, ως λαός, θα μας εξοβελίσει από πολλά τέλματα. Η έκλυση των ηθών και των αρχών μεταστρέφεται σε έναν αέναο αγώνα, σε μια προσπάθεια προστασίας του συνόλου προκειμένου να διασφαλιστεί το αναφαίρετο δικαίωμα του εκάστοτε πολίτη, η προασφάλιση της υγείας μας.Η απαγόρευση της εξόδου δεν είναι ανελευθερία αλλά είναι ένας συλλογικός αγώνας για τη διασφάλιση της υγείας και της ανθρωπιάς.
Σε μια εποχή, παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που διανύουμε, το έλλειμμα ανθρωπιάς δεσπόζει και μαστίζει την εποχή. Η καλύτερη απάντηση στον ατομικισμό που μας διακρίνει και στη νοοτροπία του ωχαδερφισμού είναι η ενότητα και η ομόνοια. Υπακοή στα μέτρα δεν σημαίνει υποταγή, όπως λανθασμένα μεταφράζει ο καθένας μας μέσα του. Αυτό άλλωστε σημαίνει και δημοκρατία. Δημοκρατία του συνόλου, μια δημοκρατία που οραματίστηκε και πραγμάτωσε ο Κλεισθένης και ο Περικλής. Ας εξοστρακίσουμε την εγωπάθεια μας που είναι ο κακός μας σύμβουλος.
Μάρτιος 2020, μια ημερομηνία που θα θυμούνται οι επόμενες γενιές. Ας γράψουμε ιστορία με την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση μας, έναν αγώνα που οι πρόγονοι μας έχουν δώσει για εμάς.
Είναι καλή ευκαιρία να εκτιμήσουμε τη καθημερινότητα μας. Τη ρουτίνα μας για την οποία είθισται να παραπονευόμαστε. Τώρα, όμως, την εκτιμάμε και την αναζητούμε απεγνωσμένα. Οξύμωρο.
Ως εκπαιδευτικός, κάθε άλλο παρά ποτέ αισθάνομαι το χρέος να μεταλαμπαδεύσω γνώση, να στηρίξω τους μαθητές του σχολείου που εργάζομαι, να τους διδάξω στωική υπομονή και επιμονή, αισιοδοξία. Εξ αποστάσεως μεν αλλά μαζί σαν μια γροθιά, ευχόμενοι να περάσουμε αλώβητοι τις Συμπληγάδες πέτρες. Το σίγουρο είναι πως όλοι θα βγούμε πιο δυνατοί, θα επαναπροσδιορίσουμε το αξιακό μας σύστημα.
Ο κορωνοΪός αποτελεί Δαμόκλειο σπάθη για την ανθρωπότητα και μας φέρει προ των ευθυνών μας. Μας καλεί να δράσουμε και να αντιδράσουμε συλλογικά και μεμονωμένα.
Κλείνοντας, αφορμώμενη από τα λόγια του μεγάλου σύγχρονου ποιητή-στοχαστή Νίκου Καζαντζάκη : «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω», καλούμαστε όλοι να αγαπήσουμε την ευθύνη και την υπευθυνότητα γιατί αυτή μας καθορίζει φέροντας αντίκτυπο στη κοινωνία, εξοβελίζοντας την κοινωνική μας οκνηρία.
Περιμένοντας να χτυπήσει ξανά το σχολικό κουδούνι και να πλημμυρίσει το προαύλιο παιδικές και ανέμελες φωνές..